மீண்ட உயிர்ப்பு

அரைஞான் கயிற்றுக்குள்
அடைப்பட்டிருந்த
அரைக்கால் சட்டை துவாரங்களில்
தெரியும் நிர்வாணம்
வறண்ட தசை புறமெங்கும்
வழிகின்ற உதிரம்
துளி பிரக்ஞைகளேதுமின்றி
மெல்ல சொல்லட்கரிய
வார்த்தைச்சாவிகளோடு
மென்காற்று மண்டலங்களை
காலம் உள் நுழைக்கின்றது.
ஆடை துவைத்துக்குளித்த
அகண்ட இரவில்
மௌனமாய் நகர்த்தப்பட்டிருந்த
கனவு பரிமாறிய முத்தத்தில்
மடிந்த நாவின் நீளம்
உன்னெட்டும் தூரம்
துழாவி
அடிவயிற்றில் அழுந்திய ரேகைகள்
முடிந்திருந்த ஒற்றை தின பயணத்தைச்
சொல்ல முயல்கையில்
கட்டியெழுப்பியசாரைத்தூண்களென
விம்மி தளும்பிய தேம்பல்கள்.
உன் தேகம் நனைத்த
நம் இருத்தல்களையும் நிரப்பிய
தீர்க்கமானதொரு கணத்தில்
ஆள்துயரங்களனைத்தும்
அவ்வறை ஓரங்களில்
இளைப்பாறியது
புதருக்குள் மறைத்திருந்த
நிராசைகள் ஒவ்வொன்றாய்
கொத்தி தின்ற காகம்
களைத்து
வெள்ளை வெளிச்சம் தெளிகையில்
பிரம்மாண்டமானவிரு
கருத்த சிறகுகள்
முளைத்திருக்கக்க‌ண்டேன் முதுகில்.
இன்னும் நான் மரித்திருக்கவில்லை.