பெயர்க்கவற்ற அகண்டவெளி

துயர்க்கூடி

முதிர்ந்திருந்த

இரவின் வேர்த்தேடி

பயணித்திருந்த இலைகள்;

துழாவி தூர்க்கவியலாது

நிலமெங்கும் வியாபித்திருந்த

நரம்புகளைக்கொண்டு

சிவப்பாலும்

பச்சையாலும்

சுயாதீனமாய்

உயிர்க்கவற்ற விளக்குகளில்

சுருண்டுடையவிருக்கும்

ஒளிக்கு வண்ணமீட்டுகிறது.

வேறொருவருக்கும் உதவாத

வெற்று வெளிச்சங்களின்

அசூயைக்கொண்டு

கருகிய இலைகள்

வெகுநேரம் கூவியும்

வெளிவராத

வீட்டுடைமைகளை

சலித்த யாசகனாய்

வஞ்சனைகளின் பிரதிபலிப்புகளில்

தன்னை இறுக்கி

இலை சேர்த்துக்கொண்டிருக்கின்றது

மரம்.